0
0 Comments / in Copywriting, Storytelling
‘Vreselijk’, mompelde ze

Vandaag stond ik te wachten bij de viskraam. Voor me stond een oude mevrouw met haar rollator. Ze was klein en wachtte voorovergebogen tot ze aan de beurt was. Ik moest naar haar kijken en voelde dat ze niet hier was. Grijs als de lucht en gebukt onder het leven. Opgesloten in haar eigen wereld, waar die ook was. Het meisje van de viskraam keek me aan en ik vertelde haar dat de mevrouw aan de beurt was. Na twee keer vragen wist ze het weer: ‘Een haring met uitjes alstublieft’. Haar stem kraakte en toen ik in haar ogen keek, werd ik verdrietig. Ik moest aan mijn oma en mijn moeder denken, ook zij konden zo vertwijfeld aan alles uit hun ogen kijken. En ik voelde de onmacht bij mezelf om contact te leggen. Ze wilde betalen en uit het niets vroeg ik of ik haar kon helpen, want ze moest blijven steunen op haar rollator. Toen ik haar portemonnee aanpakte, zag ik op de rollator een sticker met een naam geplakt: dhr. Van der W. Ik betaalde voor haar en nam de haring aan. Ze keek me aan en bedankte me. Haar trillende hand zocht mijn arm. Ik glimlachte en wilde iets aardigs zeggen, toen ze opeens vertelde: ‘Ik sta er helemaal alleen voor. U moet weten dat mijn man onlangs is overleden.’ Mijn stem deed het niet en ik zocht naar woorden. De stilte van mijn kant leek minuten te duren. ‘Wat erg voor u om alleen te zijn. Wanneer is uw man overleden?’ ‘Drie weken geleden’, antwoordde ze. ‘En het is vreselijk.’ In haar gerimpelde ooghoeken zag ik tranen die door het verdriet vanbinnen nog werden vastgehouden. Ik kneep liefdevol in haar hand. ‘Ja, vreselijk voor u mevrouw. Sterkte en ik hoop dat u steun heeft.’ ‘Vreselijk’, mompelde ze en ze vertrok weer met haar rollator naar haar eigen eenzame wereld waar ze even uit was geweest.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *