0
0 Comments / in Geen categorie
Ik ben mijn lichaam niet

Slecht nieuws gekregen. Dit hakt erin. De grond onder mijn voeten zakt weg en ik glij langs stuivend zand en rollende stenen een onpeilbare diepte in. Geen houvast.

Ik adem in, adem uit. Totdat ik uiteindelijk rustiger en meer mezelf word.

Ik zet muziek op die me troost. De warme en melancholische stem van David Sylvian raakt me: ‘I’m waiting for the agony to stop. ‘Oh, let the happiness come in.’  Ergens in mij is een opening waar het licht doorheen kan schijnen. Daarna zing ik mee met de breekbare en liefdevolle stem van Lou Rhodes van Lamb over haar beschermengel Gabriël: ‘I can fly, but I want his wings. I can shine, but I crave the light that he brings.’

Ik lees en beleef het gedicht ‘Mee’ uit de poëziebundel ‘Een zee van troost’ van Inge Zwerver.

Ik zit alleen op de bank en ga op reis. Naar zee. Ik wandel met mijn lief die er nu niet is. Hand in hand. Zonder woorden. De zee golft mijn hoofd in. De wind streelt mijn huid. We kijken in elkaars ogen en onze harten omarmen elkaar. Daarna nodig ik mijn overleden vader uit om met me mee te wandelen. Hij ziet er wonderbaarlijk krachtig uit en is blij me te zien. En natuurlijk wandel ik ook met mijn overleden moeder op het strand. Zij kocht van haar eerste salaris een schilderij van de zee en dat schilderij en haar Alzheimer reisden altijd met haar mee, van thuis naar verpleeghuis.  En wat fijn, kleine speelse Gertje, die rode krullenbol met sproeten, wil graag met me mee naar zee. Met schepje en hoopvolle ogen: gaan we samen een zandkasteel met grachten maken?

Ik voel dat ik kan reizen met wie ik wil. Ik ben mijn lichaam niet. Mijn geest is vrij. Of zoals Victor E. Frankl zegt: “Everything can be taken from a man but one thing: the last of the human freedoms to choose one’s attitude in any given set of circumstances, to choose one’s own way.”

Mijn geest is vrij. Ook al heb ik een nieuwe metgezel in mijn leven gekregen: neuralgische amyotrofie.

Hoe ga ik om met deze auto-immuunziekte waarbij mijn afweersysteem het gemunt heeft op mijn gezonde plexus brachialis? Die meneer plexus b is een cruciaal knooppunt van zenuwen bij mijn ooit gebroken sleutelbeen. Het verbindt mijn cervicale ruggenmerg (nekwervels) met de spieren en de huid van mijn schouder en armen. (Disclaimer: Ik ben geen medicus, maar een mens die iets medisch en zichzelf probeert te begrijpen.)

Wat begon met een stekende pijn tussen de schouderbladen (op de tocht gelegen, overbelasting?) werd een pijnlijke veldslag van helse pijnen in schouder, arm, nek en hand. Befaamd en berucht pijnstiller Oxycodon stilde nauwelijks, geen painkiller dus. Vooral in de nachten, bij zitten en staan in dezelfde houding en te lang teksten typen achter mijn laptop leefde de pijn zich grenzeloos golvend in mij uit. En de pijn nam bezit van me. Mijn brein en lichaam konden geen kant meer uit.

Opeens zit deze gezond levende en blije beweger, zwemmer, fietser, oud-triatleet, oud-waterpoloër met krachtsverlies, functieverlies, gevoelsverlies. En leef ik met de angst om zwemmen en fietsen voorgoed te verliezen.

Verlies.

Deze zomer zwom mijn lijf nog feestvierend met elke cel 6 km in de Lek van Beusichem naar Culemborg. En maandelijks fietste dit lichaam op racefiets en mtb gemiddeld 800 km met open zintuigen langs zo veel mooie landschappen.

De pijn is nu na vijf weken gelukkig afgezwakt en ik heb de nare afkickverschijnselen van het afbouwen van oxycodon doorstaan. Uitgeput ben ik. De ziekte is een blijvende metgezel, want er is geen behandeling. De enige zekerheid is dat niemand op 100 procent van zijn oude niveau terugkomt: 90, 80, 70, 60 procent? Soms komen de aanvallen terug. Op dezelfde plek of ergens anders. Eens per drie maanden. Of eens in de zeven jaar. Roept u het maar. Een onzekere toekomst.

Ik herhaal mijn mantra: Ik ben mijn lichaam niet. Mijn geest is vrij. Het voelt beter als ik de punt weglaat en er een dubbele punt van maak. Ik ben mijn lichaam niet: mijn geest is vrij. Dit geeft me handelingsperspectief. Wat kan wel? Hoe vind ik mijn vrijheid, mijn vrije geest weer?

Hoe blijf ik geweldloos communiceren met mezelf? Welke stem laat ik groeien? Ik struin door het heerlijke praktische boekje ‘De giraf en de jakhals in ons’. Daarin maakt auteur en trainer Geweldloos Communiceren Justine Mol me duidelijk dat ik een beroep kan doen op een dierlijke kracht in mij: de giraf. De giraf is zowel zacht als sterk. De giraf kijkt met mildheid naar wat zich aandient, communiceert vanuit zijn hart en zoekt naar verbinding en helderheid. Tegenhanger jakhals ken ik ook: meer resultaatgericht, oordelend en autoritair van aard. Beide kanten zitten in mij. Ik nodig ze uit aan tafel en samen met mij gaan we op zoek naar acceptatie en mededogen.

Al denkend en voelend kom ik ook mijn veerkracht tegen. Welkom, jou kan ik goed gebruiken! Ja, ik neem altijd de tijd om in de shit te zitten. Ik wil een drama, verlies, verdriet, angst doorvoelen en doorleven. Want doe ik dat niet, duw ik het weg, dan komt het terug in vele vermommingen en ontmoetingen. Het komt terug, totdat ik de diepe pijn, soms van heel lang geleden, heb gevoeld en een levensles heb begrepen. En in dat afpellen heb ik het bevrijdende gevoel ervaren dat ik diep van binnen niet beschadigd ben. Mijn geest is vrij.

Ik heb eerder verlies meegemaakt. In mijn kindertijd. En later intens liefdesverdriet met een voelbaar gebroken hart. Verlies van inkomen en financiële tegenslag met wanhoop en paniekaanvallen. Het verdriet om mijn vader die met zijn geliefde racefiets viel en overleed in het gras naast een boom. De eerste keer in mijn leven dat ik zijn krullende haar streelde, was toen hij in een kist lag opgebaard in ons ouderlijk huis.

Verlies had ik ook na een valpartij op mijn tijdritfiets. Vanwege de complexe sleutelbeenbreuk en mijn vergaande schouderartrose dachten traumachirurg en orthopeed dat ik het zwemmen moest opgeven. Door artrose, femoroacetabulair impingement en scheurtjes in het labrum van beide heupen, heb ik helaas afscheid moeten nemen van het avontuurlijk hardlopen door de Veluwse bossen en van triathlons op mooie plekken in binnen- en buitenland. En bij elke fysieke tegenslag ben ik altijd op zoek gegaan naar: wat kan wel? Mijn zwemslag en fietshouding heb ik door mijn lijf te voelen en te begrijpen en met de hulp van betrokken sportartsen, fysio’s en bikefitters aangepast en hoppa: Gert was weer in beweging, zo blij en onbevangen als een spelend kind.

Ik lees het gedicht ‘Mee’ nog een keer. Het heeft me meer te vertellen. Dat is het mooie van poëzie: je ontdekt steeds weer nieuwe gevoelens en beelden in jezelf. Een herleeswereld gaat voor je open.

Mijn voelsprieten voor het gevoelsleven van mezelf en de ander ben ik niet kwijt. Nee, die zullen eerder versterkt en verrijkt zijn door deze ervaring.

In mijn interviews ga ik in feite ook altijd aan de wandel met de ander. Naar een plek waar de ander zich openstelt. Ik luister naar zijn of haar verhaal. Ik ga op zoek naar de mens achter proces, organisatie, cultuur, kpi’s, missie, visie, strategie, klantgerichtheid of lege containerbegrippen als innovatie en duurzaamheid. Want uiteindelijk werken we allemaal voor en met mensen.

Met de komst van deze nieuwe metgezel kijk en praat ik weer anders met mezelf en de ander. Dit gaat me helpen in mijn verhalen. Daarom ben ik blij dat trouwe klanten als Woonstad Rotterdam en O2Communicatie me blijven steunen met opdrachten. Voor die warme band ben ik als inkomensonzekere zzp’er zo dankbaar.

Gelukkig zijn mijn taalgevoel, humor, nieuwsgierigheid en levenslust nog volop aanwezig. Ik ga een weg vinden. Met mijn giraf. Met hulp van lieve mensen om me heen. Met medemensen die met me zoeken naar wat wel kan. Misschien heb ik geluk. En zwemmen en fietsen mijn lichaam en geest er binnenkort weer vrolijk op los. En gelukkig voel en heb ik liefde in en om me heen.

Ik doe mijn oefeningen met mijn fysio. Zwem voorzichtig een paar baantjes. Scheef zwemmend voel de ik de disbalans in mijn lijf. Misschien kan ik binnenkort weer een klein bosrondje fietsen op mijn mtb als het zonnestralendfietsweer is.

Ik ben niet bang. Niet meer.

Ik ga ontdekken wat ik wél kan.

Gedicht: Inge Zwerver (www.wadwicht.nl)

Illustratie: Vera Post (www.verapost.nl)

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *