0
0 Comments / in Copywriting, Creatief schrijven, Geen categorie, Storytelling
Hoe is het om jou te zijn?

De ander. O zo graag willen we met onze communicatie, met onze woorden, beelden en video’s een ander bereiken. Belangstelling opwekken. Nieuwsgierig maken. Informeren. Motiveren. Overtuigen. Tot actie aanzetten.

Wie is die ander?

De persona’s, uitgestippelde klantreizen en verplichte zoektermen vliegen je om de oren.

Maar kennen we die ander echt? Weten we wat hij of zij denkt en voelt? Waar hij warm voor loopt en wat haar blij maakt? Waar barrières en weerstand zitten? In de jacht naar likes vergeten we de ontmoeting, het gesprek en de verbinding.

Vlak na de kerst heb ik met mijn vriendin Museum De Fundatie in Zwolle bezocht. Daar was onder meer een tentoonstelling van het werk van de Duitse kunstenaar Neo Rauch. We waren die zomer op vakantie geweest in het voormalige Oost-Duitsland, dus ik verheugde me op zijn blik. Ik herkende veel van de landschappen, gebouwen, kleuren en de keuze van voorwerpen op het doek.

Na afloop doken we een gezellig cafeetje in en de schilderijen van Neo Rauch inspireerden me tot de vraag: wat zet jij op het doek van je jeugd? Ik trapte af en ging mijn jeugd verbeelden. Op mijn schilderij staan onder meer:

Rolschaatsen
De vrijheid en stilte van een autoloze zondag. Symbool voor mijn drang op pad te gaan, vrij te bewegen en voor mijn behoefte aan stilte. De rolschaatsen van mijn jeugd werden later vervangen door een vakantiefiets: met alle zintuigen open in beweging zijn in onbekende gebieden.

Donkere kerktoren
Wat voelde ik als kind de dreiging van de hel vanaf de kansel. De mens is geneigd tot het kwade. Voor de kerk lopen zwijgzame in het zwart geklede mensen zonder vreugde en liefde in hun ogen.

Kinderhand met koeienoog
Als roodharige krullenbol met sproeten werd ik op de lagere school enorm gepest. Ik hoorde nergens bij en voelde me buitengesloten. Dat deed pijn. Om toch aandacht te krijgen van mijn klasgenootjes, nam ik op een ochtend een koeienoog mee. Mijn opa en vader waren slager, dus dat was zo geregeld. Het oog brandde in mijn broekzak. Op het schoolplein haalde ik het oog tevoorschijn. Geen bewondering, maar gillend rende iedereen hard van me weg. De afstand en eenzaamheid werden groter.

Zaklamp onder de dekens
Als kind ging ik vroeg naar bed en van mijn ouders mocht ik na het avondgebed niet meer lezen. Maar als slechte slaper hield ik zo van verhalen! Kameleon, Arendsoog, Biggles, Kapitein Rob, Jules Verne. Onder de dekens met een zaklamp verslond ik boek na boek. Die leeslust heb ik nu nog steeds.

Gert leest het boek De Kameleon heeft succes.

Duitse herder
De Duitse herder Sito paste altijd op mij en mijn zus als we naast de slagerij in de zandbak aan het spelen waren. Hij gromde als er vreemden op het erf kwamen. Wat voelde ik me veilig en geborgen en het was heerlijk om tegen Sito aan te kruipen en zijn vacht te strelen.

Wapperend wasgoed
Mijn oma hing de was aan de waslijn met grote wasknijpers. Witte wapperende lakens en wit ondergoed. Geruite afwasdoeken. Washandjes en sokken. En natuurlijk overalls.

Woeste stier
Mijn vader en mijn opa slachtten zelf nog. Toen ik in de zandbak aan het spelen was, ontsnapte er een stier. Het dier was wel geraakt, maar niet gedood. De stier stierde een hek omver en walste door de moestuin van oma. Mijn opa en mijn vader kwamen schreeuwend aangerend. Paniek. Oma pakte me op en jammerde om haar platgetrapte groente en vies geworden wasgoed.

Boom met gebroken kinderfietsje
Op mijn eerste fietsje crosste ik door de Veluwse bossen. Ik voelde me vrij en avontuurlijk. Het rook zo lekker in het bos. Daar heb ik mijn eerste en enige botsing met een boom gehad. Stuur brak af en huilend wandelde ik naar opa, want ik was zo bang voor slaag van pa of ma. In zijn NSU driewieler (opa had alleen een motorrijbewijs) haalde hij mijn fiets op. Van oma kreeg ik een snoepje.

Houten Friese doorlopers
Mijn vader kon goed schaatsen en o wat was ik blij dat hij me meenam naar Van Boeijen Schoenen in Putten om houten Friese doorlopers te kopen. Mijn eerste wiebelige rondjes reed ik op de kanovijver van bosbad Klein Zwitserland. Daarna werd het Nulde. Via de houten lage noren van buurman ome Kees werden het noren van Havekotte en later Viking. De doorlopers staan voor doorzetten en iets nieuws leren. Voor de tochten die ik met mijn vader reed. Ik kon hem niet bijhouden met wind in de rug, daar was mijn techniek nog niet goed genoeg voor. Tijdens een sneeuwstorm met tegenwind op de Kagerplassen kroop hij achter me; hard werken kon ik wel. Schaatsen is glijden. De natuur, rivieren en meren op een andere manier zien. En wat ik heel bijzonder vond en vind: schaatsen opent en brengt mensen met elkaar in contact. Ik heb zo veel bijzondere ontmoetingen op het ijs gehad, bij bruggetjes in Friesland en bij de koek-en-zopie tentjes. Koud buiten, warm vanbinnen.

Op het doek tot leven komen
Op het schilderij van je jeugd is plek voor alle emoties: vreugde, verdriet, boosheid, angst, vertrouwen, wantrouwen, verbazing, hoop, schaamte, noem het maar op. En mijn doek ziet er over een maand wellicht anders uit, want de mens is veel meer dan een momentopname,

Elk voorwerp krijgt betekenis door jouw verhaal als verteller.
En zo is het in de communicatie ook.
Wat je ziet, zegt iets over jezelf en niet over de ander.

In deze tijd van polarisatie vullen we het schilderij van de ander met onze opvattingen, meningen en aannames. Zo is het. Dit ben jij.

Laten we vooral in gesprek gaan met de ander. Wandelen, op een bankje zitten, even een bakkie op het werk doen en vragen hoe het gaat. Hoe is het om jou te zijn? Dat opent. Je kunt ook iets meer de tijd nemen en vragen wat er op het schilderij van zijn of haar jeugd staat. En doorvragen: wat betekent dit voor je?

Zo komt de ander uit de schaduw op het doek tot leven.

Laten we elkaar blijven ontmoeten en bevragen. Zo leren we elkaar beter kennen. En het mooie is dat elke kennismaking met de ander weer iets doet met jou als luisteraar. Je wereld wordt groter en je krijgt meer begrip voor het menszijn van de ander en daarmee voor het menszijn van jezelf.

Dank Museum De Fundatie en Pictoright voor jullie medewerking en toestemming.


De gebruikte afbeelding van Neo Rauch:
Neo Rauch, Vulkanschule, 2022, olieverf op doek, 300 x 500 cm. Foto: Uwe Walter, Berlijn. © Neo Rauch, Die Mitte, c/o Pictoright 2022.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *