2
0 Comments / in Geen categorie
Eén ding is nodig: liefde

Eén ding is nodig

Indien ik de talen der mensen sprak
En der engelen taal,
Ik ware, zo mij de liefde ontbrak,
Een luidende schel, een klinkend metaal.

Indien ik de toekomst las
En profeteerde,
En alles, wat verborgen was,
Verstond en leerde,
Indien ik dat geloof bezat,
Dat bergen verzet, maar de liefde niet had,
Ik ware niets – een ledig vat.

Indien ik ook tot onderhoud
Des armen al mijn goed en goud
Had uitgedeeld, zo ik mijn leven
Als offerande had gegeven,
Indien ik mijn lichaam verbranden liet,
Wat nuttigheid zou het mij geven,
Had ik de liefde niet.

Jacqueline van der Waals


Eén ding is nodig: liefde.

Mijn moeder hield van gedichten en mooie teksten. Ze knipte de teksten uit en bewaarde ze in boeken en laatjes. Daar komt mijn liefde voor taal en poëzie vandaan, dus dank u ma voor die inspiratie.

Ma zette in gedichtenbundels een bescheiden kruisje bij de gedichten die ze mooi vond. Het gedicht ‘Eén ding is nodig’ van Jaqueline van der Waals kreeg ook een kruisje en ik begrijp wel waarom deze tekst haar raakte.

Het gaat over liefde.

Niet de buitenkant, geld, macht, wijsheid, status, huis, auto. Maar liefde van binnenuit als mens naar een medemens. En voor ma gaf Gods oneindige liefde troost en houvast.

Als ik aan ma terugdenk en momenten van liefde oproep, dan begint dat met een stukje Verkade chocolade, een Maria biscuitje en een kopje thee als ik thuiskwam van de middelbare school.
Liefde heeft soms geen woorden nodig.

Toen ik niet meer thuis woonde en een keer in Putten bij de bakker brood was gaan halen, vroeg de bakkersvrouw: ben jij de zoon van Hardeman die in Amerika is geweest? Vol trots had mijn moeder bij de bakker over reizende Gert gesproken. In onze gesprekken zag ze alleen maar honderdduuzend beren op de weg, maar bij de bakker sprak ze vol bewondering en liefde over mij.
Liefde uit je soms met omwegen.

Bij liefde denk ik ook aan pa en ma die erop uit trekken op de fiets. Genietend van de natuur en natuurlijk van een gebakje of een visje. Samen. Buiten. In beweging. Zo eenvoudig kan geluk zijn.
En na een fietstocht ontving ik vaak een cryptisch sms’je. ‘We zijn in beddegoed op de boerderij’ geweest. Dan mocht ik raden in welke plaats ze hadden bezocht. Hoevelaken, antwoordde ik dan.
Liefde kan af en toe ook raadselachtig zijn.

Bij liefde denk ik ook aan moeders die in woonzorglocatie Villa Verde zag dat een medebewoonster verdrietig was. Ze stiefelde met haar rollator naar deze vrouw toe, streelde haar arm en sprak lieve woordjes.
Liefde kan ook teder en aardig zijn.

Bij liefde van en voor mijn moeder denk ik ook aan al die fietstochten, wandelingen en autoritjes die ik samen met moeder heb mogen maken na het plotselinge overlijden van mijn vader op 3 september 2005. Ze genoot van buiten zijn, de bloemen, de zee, de weilanden en van mensen kijken op een terrasje. Op de Veluwe herkende ze veel weggetjes waar ze met pa had gefietst. En o wat genoot ze van een pannenkoek eten aan het Uddelermeer met haar zoon.
Liefde is soms samen op pad gaan.

Mijn moeder was geen moeder van knuffels en zoentjes. Ze ging in de voordeur staan en ze zwaaide me na als ik wegging, dat was haar knuffelvorm. Zeker weten dat ze nog zwaaide toen ik al uit het zicht was.
Liefde, iedereen toont het op zijn eigen manier. Het is de kunst open te staan voor de liefde van de ander, in welke verschijningsvorm dan ook.

Ik ben blij dat ik altijd wel een manier heb kunnen vinden om de liefde met ma te delen. Samen kijken naar de familiefoto’s op het digitale fotoalbum (Wat een lief ventje is die Moos toch!) of oude albums met zwart-wit foto’s bekijken (Dat is Wim!). Of haar mooie grijze haar strelen. Een grapje maken. Haar hand vasthouden en samen in stilte naar de zee kijken (en opeens: Wat veel zwanen!). Gelukkig was er altijd wel een ingang naar momenten van echt contact en verbinding.
Liefde hoeft niet altijd groots en meeslepend te zijn. Vaak zit het in het kleine goede dat je voor een ander kan doen.

Enkele weken geleden, vlak voordat ze stierf, kreeg ik tijdens een wandeling met ma een mooie levensles: als het leven pijn doet en hard is, als Alzheimer het overgenomen heeft, dan is liefde vooral zachtheid.

Moeders wist mijn naam niet meer.
Ze herkende me wel zag ik aan haar ogen. 

Buiten aan de wandel zagen we gele bloempjes.
Ze wist de naam niet meer.

 Ik pakte haar hand en liet haar met haar oude vinger een bloempje strelen.
“Zacht”, zei ze. 

 Ja moeder, zijdezacht. 

Ook al verdwijnen de namen en de herinneringen, het gaat om zachtheid.
En die is er altijd. Ergens.

Ik ben blij dat ik met mijn moeder de liefde in vele vormen heb mogen ontvangen en geven.

Ik ben zo dankbaar dat ik er was toen ma op haar sterfbed haar ogen nog even opende en zag dat het goed was om te gaan. Dat was een intens en heilig moment van verbinding en liefde. Een wonder.

Dus ja ma, u had helemaal gelijk met uw kruisje bij dit gedicht.
Eén ding is nodig: liefde.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *